คืนวันพระจันทร์เป็นใจ (Once in a blue moon)

เขาว่าคนสองคนจะรักกันได้ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับแค่ความรักหรือความเข้าใจ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าพระจันทร์จะเป็นใจให้เราได้รักกันในคืนวันไหน? เหมือนดังคู่ของเขากับหล่อนที่เปรียบดัง 'กิ่งหวายกับใบบอน' แต่ยามเมื่อลำแสงจันทร์ในคืนวันพระจันทร์เป็นใจสาดกระทบดวงตาทั้งสองคู่ ให้ก่อเกิดประกายอันแวบวับสุกใสเจือด้วยอะไรบางอย่างอันแสนจะลึกซึ้ง…และรับรู้กันเพียงในใจเราสอง โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยอะไรแก่กัน…

“คุณเคยคิดไหมว่า หากมีวันหนึ่งที่เราสองคน…”

“…ตายจากกัน?”

“ไม่ใช่! อย่าพูดอะไรเป็นลางแบบนี้ซีคุณ”

“ถ้าอย่างงั้นแล้วอะไร?”

“หากมีวันหนึ่งที่เราสองคนไม่ทะเลาะกัน ไม่เกลียดกัน ไม่แกล้งกัน และไม่เหม็นหน้ากันเหมือนเช่นทุกวันนี้ที่กำลังเป็นอยู่…คุณคิดว่าวันนั้นมันจะเป็นอย่างไร?”

“อืม…ไม่รู้สิ”

“แต่ถ้ามันจะเป็นอย่างไรก็คงต้องขึ้นอยู่กับคุณ เพราะไอ้เรื่องที่ว่าข้างต้นนั้นคุณเป็นคนเริ่มก่อนทั้งหมด”

“เอ้ะ คุณจะมากล่าวโทษกันแบบนี้ก็ไม่ได้นะ? ตบมือข้างเดียวมันไม่มีทางดังหรอก”

“ไอ้ประโยคหลังที่ว่านั่น คุณพูดราวกับเราแอบคบชู้สู่ชาย หรือไม่ก็รักกันเสียอย่างไงอย่างงั้น”

“ก็นั่นแหละที่จะหมายถึง หากมีวันหนึ่งที่เรารักกันมันจะเป็นอย่างไร?”

“……ก็คงเป็นไปได้ยากเหมือนโอกาสที่พระจันทร์จะกลายเป็นสีน้ำเงิน ในคืนวันใดวันหนึ่งที่ไม่มีใครรู้หรือทำนายได้”

“แต่ถ้าคืนวันนั้นพระจันทร์จะเป็นใจละ?”

"Our love ก็คง will start when the moon turns blue!"

กระนั้นเองหรือที่เขาว่าความรักมันก่อขึ้น โดยเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น?